عَمروبن عُثمان مکّی رحمه الله علیه

(عمروبن عثمان مکّی در علم اصول استاد بوده و از پارسایان است.کتاب الَمَحَبّة را به او نسبت داده اند.وی در سال 291 ه.ق. در بغداد درگذشت.)

عمروبن عثمان در طریقت صحو گام برداشت و نوشته های لطیف و سخنان بلند داردو وی مرید جنید بغدادی و از پیران حرم مکّه و سالها در آنجا معتکف بوده است.

o        نقل است که حسین بن منصور حلاج را دید که چیزی می نوشت. گفت : چه می نویسی ؟ حسین گفت: چیزی مینویسم که با قرآن مقابله کنم.عَمرو او را نفرین کرد و از پیش خود راند. پیران گفتند: هر بلایی بر سر حسین منصور آمد از دعای بد عمرو آمد.

o        عمروبن عثمان در کتاب محبّت گفته است:«حق تعالی دلها را هفت هزار سال پیش از جانها آفرید و در روضه اُنس نگه داشت و سرّها را هفت هزار سال پیش از جانها آفرید و در درجه وصل بداشت و هر روز سیصد و شصت نظر کرامت فرمود و کلمه محبت جانها را می شنوانید.

سرّ را در جان به زندان کرد و جان را در دل محبوس گردانید و دل را در تن بازداشت. آنگاه عقل را در ایشان آمیخت و پیغمبران را فرستاد و فرمانها داد. تن در نماز شد ، دل در محبت پیوست، جان به نزدیک حق رفت و سرّ به وصال رسید.».

o        پرسیدند از معنی «اَ فَمَن شَرَحَ اللهُ صَدرَهُ لِلاسلامِ فَهُوَ عَلا نُورٍ مِن رَبِّهِ ؛ آیا پس کسی که خدا سینه اش را برای اسلام گشاده از نوری از پروردگارش برخوردار است؟»

گفت : معنی آن ، این است که چون نظر بنده بر عظمتِ علم و جلال پروردگاری افتد ، از هر چه بر آن نظر کند نابینا شود.

o        وگفت بر تو باد که پرهیز کنی از تفکر کردن در صفات خدای و یا در چیزی از عظمت خدای ، که تفکّر در خدای تعالی کفر و گناه است.

o        و گفت : نخستین مشاهده در طریقت قربت و معرفت است به علم یقین.

o        و گفت :محبّت در درون رضا نهاده اند و رضا نیز در درون محبّت.

o        و گفت تصوّف آن است که بنده در هر وقتی ار اوقات خود به چیزی مشغول شود که آن سزاوارتر است.

o        و گفت صبر عبارت است از ایستادن برای خدا و گرفتن بلا به خوشی و آسانی. والسّلام.