منصوربن عمّار رحمه الله علیه

(ابوسرّی منصور مروزی از واعظان بزرگ بوده است و او را از دهکده دندانقان مرو دانسته اند.وی ظاهرا در اواخر قرن سوم هجری می زیسته است.)

منصور پسر عمار از مرو بود و برخی گویند از پوشنگ بود و در بصره ساکن شد.وی از سادات اهل تصوف است. سبب توبه او آن بود که در راه کاغذی یافت ، بر آن نوشته شده بود «بسم الله الرّحمن الرّحیم»، جایی نیافت آن را بنهد، بر دهان گذاشت و خورد. در خواب دید که به او گفتند : به حرمت آن کاغذ پاره ، درِ حکمت بر تو گشادیم.

o        نقل است که جوانی به مجلس فساد بود. چهار درم به غلام خود داد که نُقل مجلس بخرد. غلام در راه به مجلس منصور عمّار گذشت که سخن می گفت.ایستاد تا ببیند چه می گوید. منصور برای در ویشی چیزی می خواست و می گفت : هر کس چهار درم به این در ویش بدهد اورا دعا کنم. غلام گفت: هیچ چیز بهتر از دعا نیست و چهار درم به منصور داد وگفت: دعا کن!

منصور گفت چه دعا کنم؟ غلام گفت :اول آنکه آزاد شوم، دوم آنکه خداوند تعالی خواجه مرا توبت روزی کند، سیوم آنکه عوض چهار درم بدهد، چهارم آنکه حق تعالی بر تو ومن ومجلسیان و خواجه من رحمت کند.

منصور دعا کرد و غلام به خانه باز رفت. خواجه پرسید چه آوردی؟ گفت: به مجلس منصور عمّار بودم و چهار دعا خریدم به چهار درم و حال بازگفت.

خواجه گفت تو را آزاد کردم و به عوض چهار درم ،چهار صد درم بخشیدم و خود توبه کردم برای خدا که هرگز شراب نخورم و فساد نکنم وباقی آن چهارم به من ربطی ندارد و آنچه به دست من بود، کردم.

o        گفت: پاک است آن خدایی که دل عارفان را محلّ ذکر خود گردانید. دل زاهدان را مل توکل و دل درویشان را جای قناعت و دل اهل دنیا را وطن طمع کرد.

o        وگفت: هر که مشغول ذکر خلق شد از ذکر حق بازماند.والسّلام.